.ایستگاه – مجموعه شعرها <> Istgah

Voetsporen In 1999 werd door Stichting Dunya i.s.m. Stichting Schrijven het eerste Literair Traject gerealiseerd. Bijzonder aan dit project is, dat de dichters begeleid worden bij het analyseren van hun werk. Ook krijgen zij inzicht over hun culturele achtergronden en hoe deze bepalend zijn voor hun belevenis van literatuur. Deze bundel is daarvan het tastbare resultaat. Zes dichters die om uiteenlopende redenen hun eigen weg volgden. Hun gevoel voor poëzie, voor nuances, voor taal namen zij mee en integreerden dit in hun nieuwe taal. Ieder schiep op geheel eigen wijze zijn of haar eigen poëtische taal om uit te drukken wat hen bezig houdt. Verdriet en weemoed om het verlorene, verbazing of vreugde om de nieuwe vrijheid zijn onlosmakelijk met elkaar verstrengeld. Weg De weg houdt mijn voetstappen bij. Toch ga ik hem niet, hij gaat mij. Terwijl hij mij gaat gaat hij zijn eigen weg. Waar hij gaat is het mijn spoor dat hij draagt. dicht de Iraanse dichter Amir Afrassiabi (Isfahan, 1934) die sinds 1986 zijn eigen weg volgt in Nederland. Dit gedicht geeft helder weer waar het in deze bundel, op verschillende manieren uitgedrukt, om gaat: de dichter voelt zich hier thuis maar ontkomt niet aan de weemoed van de uitgewekene. Afrassiabi, die ik in april 2001 ontmoette in café de Consul in Rotterdam, is een warm mens. Zijn poëzie straalt deze warmte uit. De gedichten van Brigitta Hacham (Stockholm, Zweden, 1957) ademen weemoed naar het verleden, zoals in gedicht SCHOOLFOTO waarin ze verwoordt wat iedereen die oude schoolfoto’s bekijkt, ervaart. Akbar Ilbegi (Torbat, Iran, 1959) kan zijn vaderland maar niet vergeten: O allermooiste vaderland, / O allermooiste dicht hij smartelijk. Marianne Littooy (Oegstgeest, Nederland, 1953) heeft haar vaderland niet verlaten maar vindt het `leven een schuilplaats van liefde` en weet dat treffend weer te geven in het gedicht van die naam. Guillaume Pool (Paramaribo, Suriname. 1930) schudt zijn oude leven met ingetogen poëzie van zich af, zonder het volledig kwijt te raken. Wel `heb ik god niet meer gezien`. Myra Römer tenslotte (Curaçao, 1946) laat zich niet alleen door de natuur inspireren (zoals in Zeekraal) maar schildert ook vlijmscherp het ouder worden: (…) geblust zit zij, gesmoord sporen van een bestaan weggegooid, de pan geur van aangebrand (…) Deze bundel laat indrukwekkende sporen achter. Het is te hopen dat volgende Literaire Trajecten volgen en evenzeer voetsporen in de poëzie zullen achterlaten. (JB)