shah kelid

شاه کلید

زبان و ساختار، «شاه کلید» را از کارهای　پیشین «مدرس صادقی»، متمایز می کند. زبان این داستان، به فراخورِ شخصیتِ عقب مانده ی　راوی، زبانی　است، عوامانه (نه عامیانه)، که گویای　ذهنیتِ دنباله رو و بی هویتِ راویِ داستان است؛ ذهنیتی　که از نوجوانی، به دنبال پیر و مرشدی　می گردد که به او بگوید «چه کاری　را باید بکند، و چه کاری　را، نه». زیرا که در این صورت، «زندگی　آسان می شود»، و او برای　تصمیم گیری　مجبور «به فکر کردن» نخواهد بود. این آدم، در جریان انقلاب، پیر یا مراد خود را-که بعداً عامل قتلِ نویسندگان است- پیدامی کند، و در اثر اطاعت از او، کم کم خودش را «یک پا» پیشوا یا «مراد»، یا «شاه کلید» حس می کند، و بدون هیچ احساس شرمی، دوست کودکی　و نوجوانی　خود را که اکنون نویسنده است، هم لو می دهد، و هم در کشتار او سهیم می شود. این داستان، نه از نظر ارزش های　ادبی، بلکه از نظر ثبت وقایع تاریخی　از یک سو، و از نظر درون کاویِ عاملانِ قتل های　«زنجیره ای» از اهمیت بسیار برخوردار است. دو هم شاگردی قدیمی که زمانی همدیگررا هر روز میدیدند – بعد از دبیرستان سال تا سال همدیگر را نمی بینند و راهشان در زندگی از هم جدا می شود.دست روزگار پس از سالها آن دو را در برابر هم قرار می دهد . یکی دست از دنیا شسته است تا به ایده آل زمان کودکی اش وفادار بماند و در رمانی که درباره انقلاب می نویسد حق مطلب را ادا کند و دیگری به دنبال یک شاه کلید میگردد.شاه کلیدی که تا وقتی که توی جیبت باشد همه درها به رویت باز می شود.