Dar velayat-e hava

در ولایت هوا

پس از چهل روز و چهل شب ریاضت بالاخره فهمید موفق شده است. نه در صدایی کرد و نه پرده تکانی خورد. سکهء نور هم، مثل یک سکهء طلا، هنوز بر موزائیک‌ها، و حالا بر گوشهء طرف راستِ این پایین افتاده بود. فقط بویی، مثل نخی نازک از میان بوی عود و کندر می‌آمد، که انگار بوی چرم کهنه و خیس‌خورده بود و داشت نشت می‌کرد و مثل کلاف می‌شد و حتی ضخیم‌تر که وقتی هم سر تکان می‌داد باز بود. در نسخه آمده بود که درست جلو رویتان می‌ایستد، دو دست بر سینه، و به زبانی شکسته‌بسته، مثل کشیدن تیزی ریگی بر جام پنجره، می‌گوید: «منم غلام حلقه به گوش شما. امر بفرمایید.» اما میرزا هر چه نگاه کرد جلو رویش کسی نبود. حتی پشت سر و دو طرفش هم نبود. بایستی به بلندی یک کبوده می‌بود که تا سرش به سقف نخورد پشت خم کند. شاید می‌توانست سقف را به زور بازو یا جادو از جا بکند، آن وقت سرش می‌رسید به ابرها. نکند اصلاً بر اثر این همه ریاضت که قوت روزانه‌اش را رسانده بود به یک بادام، چشمهاش کم‌سو شده بود؟ چندبار پلک زد. بعد هم دست دراز کرد و عینک دسته‌شاخی‌اش را از توی جلد عینک درآورد، با پتهء پیراهن سفید، دشداشهء عربی‌اش‌، پاک کرد و به چشم زد. صبح شده بود، و به جای آن یک سکه، چند رنگ نور از پنجرهء خورشیدی بر پشت ترنج قالی لوله‌کرده افتاده بود.