گونتر گراس آلمانی در سال ۱۹۹۹ به خاطر “افسانه‌های تاریک و شادمانش که چهره‌ی فراموش‌شده‌ی تاریخ را به تصویر کشیده است”، مفتخر به دریافت جایزه نوبل ادبیات شد. گراس نویسندگی را به طور حرفه‌ای از میانسالی آغاز کرد و هنوز هم بسیاری او را به خاطر اولین رمانش طبل حلبی می‌شناسند و آنرا برترین اثرش می‌دانند.
وی در عمر نویسندگی خود موفق به کسب جوایز بین‌المللی زیادی از قبیل جایزه گئورک بوشنر، توماس مان، شاهزاده آستوریاس و دکترای افتخاری از دانشگاه برلین شده است. همچنین از سوی مجله سیسرو به عنوان روشنفکر درجه یک آلمانی زبان شناخته شده است. جنگ جهانی دوم و تأثیر آن بر آلمان و مردم آلمان از موضوعات اصلی رمانهای گونتر گراس می‌باشد. سبک نوشتار او آمیخته‌ای از رئالیسم جادویی و شرح حال‌های رئالیسمی می‌باشد. او علاقه‌مند به مطرح کردن سوالات و رویدادهای فانتزی برای آفرینش فضایی طنزگونه می‌باشد.
گونتر گراس یک چهره‌ی شناخته شده در زمینه فعالیت‌های سیاسی و اجتماعی می‌باشد. او یکی از طرفداران حزب سوشیال دموکرات آلمان و از فعالان در زمینه صلح جهانی بوده است. در سال ۲۰۱۲ شعری به عنوان “آنچه باید گفته شود” سروده‌ی گراس در بسیاری از روزنامه‌های اروپایی منتشر شد که مضمون آن اعتراض به وجود بمب‌های هسته‌ای خطرناک اسرائیل، معرفی اسرائیل به عنوان تهدیدی برای صلح جهانی و ابراز نگرانی از حمله‌ی هسته‌ای به مردم بیگناه ایران بود.
گونتر گراس در ۱۳ آوریل ۲۰۱۵ به علت بیماری عفونی درگذشت. از کتابهای گراس که به فارسی ترجمه شده‌اند می‌توان به سال‌های سگی، طبل حلبی، موش و گربه، بر گام خرچنگ، کفچه ماهی، در حال کندن پوست پیاز، قرن من، آوای وزغ اشاره کرد. وی در کتاب در حال کندن پوست پیاز که در سال ۲۰۰۶ منتشر شد، داستان خود را که چگونه در ۱۷ سالگی و برای فرار از آزار والدین به اجبار عضو ارتش نازی شده را بیان نموده و اعتراف کرده است که علیرغم میل باطنی برای ارتش خدمت کرده است و در طی مدت خدمتش هیچ گلوله‌ای شلیک نکرده است. رمان سال‌های سگی، یکی از مشهورترین آثار وی می‌باشد که ترجمه فارسی نام آن با رمانی نوشته ماریو بارگاس یوسا
