.تهران، شهر بی آسمان <> Tehran, shahr- e bi asman

تهران، شهر بی آسمان

عنوان داستان امیر حسن چهل تن، ماهرانه و شاعرانه در دو کلمه تکلیف تهران را روشن کرده است: «شهر بی آسمان»، مثل این که بگوییم آدم بی سر. نفی آسمان برای فضای زیست یعنی نفی همه چیز. به این ترتیب تهران شهری است که به هیچ شهر دیگر شباهت ندارد و نمی توانیم به تهرانی ها بگوییم: «به هر کجا که روی آسمان همین رنگ است.» عنوان کتاب، به همین سادگی خواننده را متوجه و منتظر یک اثر انتقادی و یک روایت منفی و بدبینانه می کند که در بعضی از بخش ها همین طور هم هست. اما در بسیاری از موارد به واقعیت نزدیک است و همچنان که از آغاز قرن بیستم گاهی داستان ها با شخصیت های واقعی در می آمیختند،L در این داستان هم نام واقعی ی بسیاری از شخصیت ها را با روایتی از فعالیت مثبت یا بیشتر منفیLی آنان ملاحظه می کنیم. داستان بسیار جذاب است و خواننده را از آغاز تا پایان شیفته و سرگرم نگاه می دارد، هر چند نکاتی هم در آن مشاهده می کند که شاید همدلیLی کامل او را نتواند جلب کند. شخصیت اول داستان،L کرامت، موجودی ست که اوضاع زمان و مکان و شرایط محیط پرورشی،L او را به صورت هیولایی در آورده که آنچه می کند و می گوید، ناچار همان است که به او تحمیل شده و اقتضای رابطهLی طبیعت او با زیستگاه و پرورشگاه اوست: خشن،L بی رحم، سودجو،L متجاوز به حقوق دیگران،L بی هدف، آسان پذیر و مثل همهLی افرادی از این دست مجذوب و م محمود امیری نیا: «تهران، شهر بی آسمان» به مفهوم مطلق کلمه یک رمان سیاسی است و بی شک یکی از سیاسی ترین رمان های تاریخ کوتاه ادب معاصر فارسی. امیرحسین چهل تن در این رمان کلیشه ای آشنا را دستمایه کار خود قرار داده است و با بازسازی مفهومی آن در متن جامعه ای که همه ابزار مدرن در آن ظاهراً مهیاست، تناقضی بنیادین را در معرض نور قرار می دهد و عجیب نیست که در هیجده ماهی که از انتشار آن می گذرد (رمان در نمایشگاه کتاب سال ۸۱ برای نخستین بار در معرض فروش گذاشته شد) بیش از هر رمان دیگری در داخل و خارج کشور بر آن نقد نوشته اند… تهران، شهر بی آسمان بر بستر تخیل تاریخی یک ملت شکل گرفته است و نظام ماهرانه ای است از حوادث، موقعیت ها، تصاویر، لحن ها و رفتار ها و از تغییر مدام آهنگ و ریتم زبان.این روز ها چاپ جدید کتاب در دسترس علاقه مندان آثار چهل تن قرار گرفته است