sag va zemstan e boland

سگ و زمستان بلند

این داستان روایت دختر جوانی است به نام `حوری` که همچون شاهدی خاموش به زندگی خانواده خود و اهالی محله می نگرد و بی قراری های خویش را در وضعیت غیر انسانی توصیف می کند. او با طنز و حساسیت به زنانی که در روضه خوانی شرکت کرده اند می نگرد. از ماجرایی که زندگی او را دگرگون کرده سال ها می گذرد و حالا این مجلس روضه خوانی مرگ برادرش `حسن` را تداعی می کند. حسین، جوان روشنفکر پس از سال ها حبس به خانه باز می گردد. محیطی که به آن باز می گردد محیط مصرف زده سال های رفاه کاذب است؛ سال های آغازین دهه 1350 که افزایش درآمد نفت، تب زمین را در میان طبقات فوقانی و میانه جامعه وحدت بخشید. او زندگی خانواده را که در پی جریان روز رفته، بی هویت و رنگ باخته می بیند و نمی تواند با آن کنار بیاید. حسین و حوری از نسل تازه ای برخاسته اند که نمی خواهند در مسیر مالوف و بی نیاز از تفکر، گذشته را تکرار کنند. حسین مرحله به مرحله سعادت خویش را از دست می دهد. کابوس های دوران زندان و یاد یاران خرد شده زیر شکنجه ها، ذهنش را شب و روز جولانگاه خویش ساخته است. او نه تنها موجد تحولی در خانواده نمی شود، خود نیز به مشروب خواری و هرزه گردی روی می آورد. حسین که پناهگاه – عقیده، عشق، خانواده – را یکی پس از دیگری از دست داده دیوانه ای ولگرد می شود و می میرد…

«اگر تمام پاییز و زمستان را در درگاهی نشسته باشی، اگر دیده باشی که آسمان چطور تاریک می شود و چطور روشن می شود، اگر افتادن برگهای زرد را دیده باشی و صدای کلاغها را که دسته دسته حرکت می کنند، شنیده باشی و صبحی را دیده باشی که هوا یکباره سردتر می شود _ وقتی لباسها را از صندوقها درمی آورند و باد می دهند، اگر دیده باشی که پیر شدن آدمها چه یکباره می آید و رباب را دیده باشی که قوز کرده و لنگ لنگان به خرید می رود، آن وقت می فهمی که یک خانه چقدر کوچک و تنهاست، یک خانه چطور کهنه می شود و یک خانه چطور آماده می شود که خرابش کنند.» کتاب، داستان یک خانواده است که از زبان دختر خانواده حکایت می شود. نثری شیرین که از گذشته می گوید و به حال می انجامد، خاطرات، احساسات و تعبیراتی که یک دختر از خانه و خانواده بازگو می کند.