ارتباط بدون خشونت زبان زندگی
ارتباطات غیر خشونت‌آمیز نوعی فرایند ارتباطی است که به وسیله مارشال روزنبرگ درآغاز دههٔ ۱۹۶۰ توسعه یافت. ارتباط غیر خشونت‌آمیز به عنوان فرایند حل تعارض عمل می‌کند. این ارتباط بر سه جنبه ارتباطات شامل همدلی با خود، دریافت همدردانه و خود ابرازی صادقانه تمرکز دارد. ارتباط غیر خشونت‌آمیز بر اساس این ایده که همه انسان‌ها دارای ظرفیت برای شفقت هستند و تنها زمانی متوسل به خشونت یا رفتار آسیب زا به دیگران می‌شوند که استراتژی‌های مؤثرتر برای برآوردن نیازها را نشناسند. عادات فکری و گفتاری که منجر به استفاده از خشونت (جسمی و روانی) می‌شود از طریق فرهنگ آموخته می‌شود. نظریه ارتباط غیر خشونت‌آمیز این را فرض می‌گیرد که تمام رفتارهای انسانی ناشی از تلاش برای برآوردن نیازهای جهانی انسان است و این نیازها هرگز در تضاد نیست. در عوض، درگیری زمانی رخ می‌دهد که استراتژی برای برآوردن نیاز به هم برخورد می‌کند. ارتباطات غیر خشونت‌آمیز پیشنهاد می‌کند که اگر مردم بتوانند نیازهای خود، نیازهای دیگران، و احساسات، که این نیازها را احاطه کرده، شناسایی کنند، می‌توان هماهنگی را به دست آورد. در حالی که ارتباطات غیر خشونت‌آمیز ظاهراً به عنوان یک فرایند ارتباطی به منظور بهبود اتصال دلسوزانه با دیگران آموزش داده شده‌است. همچنین به عنوان یک تمرین معنوی و روحانی، مجموعه‌ای از ارزش‌ها، تکنیک پرورشی والدانه، یک روش آموزشی و به عنوان یک جهان بینی تفسیر می‌شود.
(برگرفته از سایت ویکی پدیا)
Nonviolent Communication (abbreviated NVC, also called Compassionate Communication or Collaborative Communication) is an approach to nonviolent living developed by Marshall Rosenberg beginning in the 1960s. NVC is based on the assumption that all human beings have capacity for compassion and empathy and that people only resort to violence or behavior harmful to others when they do not recognize more effective strategies for meeting needs. NVC theory supposes that all human behavior stems from attempts to meet universal human needs, and that these needs are never in conflict; rather, conflict arises when strategies for meeting needs clash. NVC proposes that people should identify shared needs, which are revealed by the thoughts and feelings surrounding these needs, and then they should collaborate to develop strategies and make requests of each other to meet each other’s needs. The goal is interpersonal harmony and learning for future cooperation.[5] NVC aims to support change on three interconnected levels: within self, between others, and within groups and social systems. NVC is taught as a process of interpersonal communication designed to improve compassionate connection to others. Practitioners also emphasize that it can have many beneficial ”side effects” as a spiritual practice, as a set of values, as parenting best practices, as a tool for social change, as a mediation tool, as an educational orientation, and as a worldview.
(From: Wikipedia)
