:نقی حمیدیان در آغاز کتاب چنین نوشته است
از اواسط دهه‌ی چهل خورشیدی که فعالیت سیاسی- تشکیلاتی را آغاز کردم، این اندیشه در من شکل گرفت که مبارزان سیاسی نسل‌‫های پیشین به ویژه حزب توده ایران و نیز جبهه‌ی ملی چرا گزارش و یا شرح تجربه‌ی فعالیت‌های خود را در سال‫های 20 و 30 خورشیدی به جنبش و نهضت ملی ایران و به طور کلی به نسل جوان پس از خود (یعنی نسل ما) ارائه نداده‌اند‫. ‬‬‬‬‬‬
به گمان گروه مارکسیستی- لنینیستی”پویان- مفتاحی- احمدزاده” که من و زنده ‫یادان احمد فرهودی و رحیم کریمیان، از اعضای فعال آن بودیم، این کوتاهی خطائی بزرگ بود و جزئی از انحراف سیاسی- مبارزاتی رهبران حزب توده و مبارزان سیاسی نسل پیش از ما. از همان دوران(نه البته خیلی روشن)، می‫اندیشیدم که بدون چنین گزارش و بحث و بررسی‌ها، نمی‌توانیم درست به پیش رویم و به نسبت‌های گوناگون محکوم به تکرار اشتباه پیشکسوتان خود هستیم. با این فکر و انگیزه‫ بود که پس از کناره‫‌گیری از فعالیت تشکیلاتی از سازمان «اکثریت» در سال 1369، ”سفر با بال‫‌های آرزو” را نوشتم که در سال ۲۰۰۴ (شهریور 1383) در سوئد به انتشار رسید. ‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬

واقعیت این است که هیچ یک از ما رهبران سازمان فدائیان خلق ایران (اکثریت) در باره‌‫ی اتحاد شوروی و وضعیت واقعی آن کشور اطلاع و آگاهی روشنی نداشتیم دقیق‫تر بگویم تصور روشنی از وضعیت واقعی اتحاد شوروی نداشتیم. از تجربه‫‌ی مهاجران نسل‫‌های پیشین هم هیچ اطلاع و آگاهی درستی نداشتیم. شگفت آن که هرگز گمان نمی‫کردیم روز یا روزگاری به آن کشور پناهنده شویم. اما برخلاف تصور من و همه‫‫‌ی یاران دور و نزدیکم، بخش اعظم رهبران «سازمان اکثریت» به شمول این نگارنده و همچنین شمار زیادی از کادرها و اعضای سازمان، در سال ۱۳۶۲ و در پی دو یورش ویرانگر جمهوری اسلامی ایران به حزب توده، به اتحاد شوروی پناهنده شدیم و هفت سال از زندگی خود را در آن کشور گذراندیم. امری که برای سازمان اکثریت بسیار گران تمام شد.
بیشتر رهبران حزب توده سالیان دراز در اتحاد شوروی و برخی از کشورهای سوسیالیستی اروپای شرقی زندگی کرده بودند. اما پس از انقلاب که به کشور بازگشته بودند کمترین اطلاعی از وضعیت واقعی اتحاد شوروی و کشورهای سوسیالیستی متحد شوروی به ملت ایران و به جنبش چپ کشور ارائه نکردند. پس از آن که رهبری «سازمان اکثریت» به حزب توده نزدیک شد و نهایتاً روند وحدت در پیش گرفت شد،