صادق چوبک از تاثیرگذارترین و مشهورترین نویسندگان ایرانی به شمار می‌رود که او را همراه «بزرگ علوی» و «صادق هدایت» پدران داستان‌نویسی نوین ایرانی می‌دانند. وی را به سبب دقت نظر در جزیی‌نگری‌ها و درون‌بینی‌ها، رئالیست افراطی و حتی گاهی طبیعت‌گرا خوانده‌اند.
صادق چوبک در ١۴ تیر ۱۲۹۵ خورشیدی در بوشهر به دنیا آمد. پدرش تاجر بود اما به دنبال شغل پدر نرفت و به کتاب روی آورد و تا مقطع سوم ابتدایی در مدرسه «سعادت» بوشهر درس خواند.
او در ۱۳۰۳ خورشیدی به بیماری مالاریا مبتلا شد و برای معالجه به شیراز نقل مکان کرد. در شیراز در مدرسه‌های «شفاییه»، «باقریه»، «سلطانیه» و «حیات» تحصیل کرد. نخستین مقاله چوبک در ۱۳۱۰ خورشیدی در روزنامه محلی «بیان حقیقت» منتشر شد. چوبک در ۱۳۱۴ خورشیدی در کالج آمریکایی تهران به ادامه تحصیل پرداخت و ۲ سال بعد در ۱۳۱۶ خورشیدی به استخدام وزارت فرهنگ درآمد.
صادق چوبک پس از مدتی برای خدمت سربازی احضار شد. در سال دوم خدمت سربازی به خاطر تسلط بر زبان انگلیسی به عنوان مترجم، خدمتش در ستاد ارتش به پایان رسید.
چوبک در ۱۳۱۶ خورشیدی و پس از گرفتن دیپلم ادبی خود با همسرش به نام “قدسی خانم” ازدواج کرد که حاصل این ازدواج ۲ فرزند پسر به نام‌های “روزبه” و “بابک” بود. او زمانی که در کالج آمریکایی تهران درس می‌خواند با همسرش آشنا شده بود.
در ۱۳۱۹ خورشیدی در وزارت دارایی به عنوان تحویل‌دار استخدام شد. با ورود مستشاران امریکایی به عنوان مترجم آنها آغاز به کار کرد.
در نامه های متعددی که چوبک در سال های قبل و بعد از انقلاب به دوستانش می نوشت، می توان علاقه افراطی او را به ایران و فرهنگش دید. عاشق کتاب های کلاسیک فارسی بود و از کتاب خانه اش در تهران تنها کتاب هایی که مایل بود با خود داشته باشد، کتاب هایی بودند، امثال تاریخ بیهقی و کلیات سعدی.
صادق چوبک در اواخر عمر بینایی‌اش را از دست داد و در ۱۳ تیر ۱۳۷۷ خورشیدی در برکلی آمریکا در ٨١ سالگی درگذشت و بنا به وصیت‌اش یادداشت‌های منتشر نشده‌اش را سوزاندند. همچنین بنا به درخواست خودش جسدش را نیز سوزانیدند.
