شهیار قنبری (زادهٔ ۶ مرداد ۱۳۲۹ در تهران) شاعر، ترانه‌سرا، آهنگساز، خواننده ، نمایش‌نامه‌نویس، فیلم‌ساز، روزنامه‌نگار، مجری و برنامه‌ساز رادیو و تلویزیون ایرانی است. وی فرزند حمید قنبری دوبلور برجسته است.
وی ششم مرداد سال ۱۳۲۹ در خانواده‌ای اهل هنر در تهران به دنیا آمد. کار ادبی را از نوجوانی آغاز کرد و در آن زمان برای نشریه اطلاعات کودکان داستان کوتاه می‌نوشت و گاه شعر نیز می‌سرود. سپس برای ادامه تحصیل به لندن رفت و در میانهٔ دههٔ ۶۰ میلادی به ایران بازگشت.
پیش از انقلاب ۵۷
شهیار پس از بازگشت به ایران سرودن ترانه را برخلاف خواست پدر -که معتقد بود هنرمندان در جامعهٔ ایران سرنوشت درخشانی ندارند و می‌خواست پسرش معمار شود- آغاز کرد. نخستین ترانه او «دیگه اشکم واسه من ناز می‌کنه» با آهنگسازی اسفندیار منفرد زاده و سپس «ستاره آی ستاره» با آهنگسازی پرویز اتابکی بود که هر دو با صدای گوگوش منتشر شدند. « ستاره آی ستاره» اولین ترانهٔ او بود که در برنامه «شما و رادیو» صبح جمعه پخش شد.
به اذعان شاعرانی مانند اردلان سرفراز، شهیار قنبری با ترانه «قصه دو ماهی» با آهنگسازی بابک افشار به دلیل نوآوری در واژه و مضمون، سرآغاز ترانه نوین فارسی و ترانه مدرن ایران است و او را ترانه‌سرای نوین ایران زمین می‌نامند. و البته این نکته نیازمند تجمیع آرای دیگر کارورزان ترانهٔ نوین همچون زویا زاکاریان و تورج نگهبان و مسعود امینی و دیگر ترانه‌سرایان هم عصر این ترانه‌سراست (برای مثال زویا زاکاریان بارها در مصاحبه‌هایش به شکلی تلویحی ترانهٔ قصهٔ وفا اثر ایرج جنتی عطایی را سرآغاز ترانهٔ نوین فارسی دانسته) خود شهیار قنبری در این باره می‌گوید: “قصهٔ دو ماهی میلاد من است. بند ناف ترانه من این چنین بریده می‌شود…”.
همکاری شهیار و واروژان در حقیقت شروع دوران دیگری از زندگی هنری وی است. نخستین ترانه این دو با عنوان بوی خوب گندم با اجرای داریوش خواننده معترض ایرانی باعث شد تا خواننده و شاعر هر دو به زندان بیفتند. شهیار قنبری در این باره می‌گوید:
«راستی ما چرا آنجا بودیم؟ ما که فقط ترانه می‌نوشتیم و تو (واروژان) را داشتیم و دریای صداهای خوش‌رنگ را و شاعر می‌گوید از رفیق دلتنگی‌ها و تشنگی‌ها: امروز که بی تو، بر ما هزار سال گذشته‌است، حتی نمی‌توانم از سنگینی این غیبت بزرگ بنویسم. واژه‌ها، نیروی موسیقی را کم دارند. واژه‌های من تو را کم دارند، واروژانِ من.. ! مرد سازها و آوازها.. !
و شاعر به قله‌هایی بلندتر می‌رسد با:نماز-اگه بمونی- قصهٔ بره و گرگ- حرف – نفس – هجرت – جمعه – مرد تنها – هفته خاکستری – بوی عیدی – آوار – نجواها – بوی گندم – نفرین نامه – همیشه غایب – سقوط- نون و پنیر و سبزی – امان از… و چندصد ترانهٔ نا دیگر.
پس از انقلاب
در سال‌های پس از انقلاب شهیار با هنرمندانی همچون گوگوش، بیژن مرتضوی، لیلا فروهر، حسن شماعی زاده، مارتیک، شکیلا، سیاوش قمیشی، امید سلطانی، شهره، نوش‌آفرین، منصور، مهرداد آسمانی همکاری کرد.
او هم‌اکنون در شهر لس آنجلس زندگی می‌کند.
(برگرفته از سایت ویکی پدیا)
