منیره روانی پور (Moniro Ravanipour)، نویسنده و ادیب ایرانی است که به تاریخ ۲ مرداد سال ۱۳۳۳ در ایران دیده به جهان گشود .
عمده ی شهرت او در خلق اثر هایی است که به زندگی مردم جنوب ایران می پردازد و فضای زندگی آنان را برای مردم عصر حاضر تصویر می کند.
وی برنده ی جایزه ی هوشنگ گلشیری در سال ۱۳۸۲ برای نوشتن کتاب رعنا می باشد.
اما بعد اگر بخواهیم به زندگی شخصی او بپردازیم باید به این نکته اشاره کنیم که او در جفره ی بوشهر دیده به جهان گشود.
دوران تحصیلات ابتدایی و دبیرستانش را در بوشهر سپری کرد و بعد در دانشگاه شیراز در رشته ی روان شناسی قبول شد و در این مقطع تحصیلات خود را به ثمر رساند.
پس از آن وی به آمریکا رفته و در رشته ی علوم تربیتی در دانشگاه ایندیانا مدرک فوق لیسانس خود را دریافت می کند.
نیره روانی پور از دهه ی ۶۰ شروع به نویسندگی می کند .
نخستین کتابش به نام کنیزو ، در سال ۶۷ به بازار کتاب عرضه شد
و به دنبال آن چندین داستان کوتاه و رمان دیگر نیز از او منتشر گردید .
داستان رعنا مشهور ترین داستان اوست که که توانسته است برای او افتخارات بسیاری به همراه بیاورد .
منیره روانی پور ، در زمانی که کلاس های داستان نویسی برگزار می کرد ،
با بابک تختی که ریاست نشر قصه را به عهده داشت
و فرزند جهان پهلوان غلامرضا تختی بود ، آشنا شده و با یکدیگر ازدواج می کنند .
آنان از این ازدواج یک فرزند به نام غلامرضا دارند .
سال ۷۹ ، روانی پور ، یکی از افرادی بود که در کنفرانس برلین شرکت کرد .
او از سال ۸۵ فعالیت در زمینه ی حقوق زنان را آغاز کرده و از سال ۲۰۰۷ نیز به آمریکا مهاجرت می کند .
نوشته های او عمدتا دارای دغدغه هایی مشترک می باشند .
فضای داستان های او کاملا زن محور است و در فضای جنوب کشور ، روایت تبعیض ها و قهرمانی ها را به تصویر می کشد .
منیره روانی پور در زمینه ی نویسندگی طلایه دار روشنفکران زن است .
Out Of Stock
