خرافات به مثابه ایدئولوژی در سیاست‌های ایرانیان از مجلسی تا احمدی نژاد
این کتاب، پژوهش ارزشمندی است از دکتر علی رهنما، استاد اقتصاد و مدیر کارشناسی ارشد برنامه هنر در خاورمیانه و مطالعات اسلامی در دانشگاه آمریکایی پاریس. اصل کتاب به زبان انگلیسی نوشته شده (کمبریج، ۲۰۱۱) و فرهاد مهدوی آن را از انگلیسی به فارسی ترجمه کرده است.
مطالعات خاورمیانه کمبریج، در پاراگراف کوتاهی که پشت جلد همین کتاب آمده، در شناسایی این اثر خواندنی می‌نویسد:
قرائت و خوانش خرافاتی جهان بر پایه مذهب ممکن است که به لحاظ شخصی و خصوصی متضمن ضرر و زیان چندانی نباشد، اما به کار گرفتن آن به مثابه ابزار سیاسی می‌تواند مفاهیم شیطانی و گمراه کننده فراوانی در بر داشته باشد. این کتاب گیرا، تالیف علی رهنما، روشنفکر برجسته ایرانی نیز خرافات و باورهای رمزآلود موثر و متنفذ در ایدئولوژی و استراتژی سیاسی در ایران را از زمان سلسله صفوی در قرن شانزدهم تا روزهای کنونی شرح می‌دهد. دوام این باورها ریشه در روایات عامیانه تشیع دارد که توسط روحانی بلندپایه، محمد باقر مجلسی در قرن هفدهم میلادی گردآوری و سیستماتیزه شده است.
مجلسی که در ایران به عنوان پدر تشیع شناخته می‌شود، معتقدان را تشویق می‌کند تا مفاهیم فانتزی و تخیلی را به عنوان بخشی از اعتقادات‌شان بپذیرند، و به رهبران خود به عنوان اَبَرانسان، احترام بگذارند.
کتاب در ۳۳۰ صفحه و ۱۰ فصل و فصل نتیجه‌گیری پایانی تنظیم شده است.
(برگرفته از سایت کیهان لندن)
A superstitious reading of the world based on religion may be harmless at a private level, yet employed as a political tool it can have more sinister implications. As this fascinating book by Ali Rahnema, a distinguished Iranian intellectual, relates, superstition and mystical beliefs have endured and influenced ideology and political strategy in Iran from the founding of the Safavid dynasty in the sixteenth century to the present day. The endurance of these beliefs has its roots in a particular brand of popular Shiism, which was compiled and systematized by the eminent cleric Mohammad Baqer Majlesi in the seventeenth century. Majlesi, who is considered by some to be the father of Iranian Shiism, encouraged believers to accept fantastical notions as part of their faith and to venerate their leaders as superhuman. As Rahnema demonstrates through a close reading of the Persian sources and with examples from contemporary Iranian politics, it is this supposed connectedness to the hidden world that has allowed leaders such as Muhammad Reza Shah Pahlavi and Mahmud Ahmadinejad to present themselves and their entourage as representatives of the divine, and their rivals as the embodiment of evil.
