جورج برنارد شاو نویسنده کتاب دون ژوان در جهنم متولد ۱۸۵۶، نمایشنامه‌نویس، منتقد ادبی و سوسیالیست ایرلندی بود. او را به‌عنوان زبردست‌ترین نمایشنامه‌نویسِ بریتانیایی پس از شکسپیر می‌شناسند. علاوه بر این، برنارد شاو از برترین نقادان موسیقی و تئاترِ زمان خود محسوب می‌شده است. او در نوشتن رمان نتوانست موفقی کسب کند. به همین دلیل رو به نمایشنامه‌‌نویسی آورد و آثار متعددی از خود به جای گذاشت که مهم‌ترین آنها «انسان و ابرانسان»، «ژاندارک»، «بازگشت به ماتوسلا»، «کاندیدا» و «سلاح‌ها و انسان‌ها» است.
وی در سال ۱۹۲۵ موفق به دریافت جایزهٔ نوبل برای نمایشنامهٔ «ژاندارک» شد. ابتدا از دریافت بخش نقدی جایزه خودداری کرد و سپس به اصرار همسرش آن را به این شرط پذیرفت که تماما به ترجمه نمایشنامه‌های دوستش «آوگوست استریندبری» از زبان سوئدی به انگلیسی اختصاص داده بود.
برنارد شاو هنگام دریافت جایزه نوبل ادبیات، جمله‌ای به زبان می‌آورد که بعدها به یکی از نقل قول‌های معروفش تبدیل می‌شود: «من آلفرد نوبل را برای اختراع دینامیت می‌بخشم، اما فقط یک اهریمن در قالب انسان می‌توانست جایزه نوبل را اختراع کند.»
برنارد شاو فعالیتش را با روزنامه‌نگاری آغاز کرد و به‌تدریج شروع به نوشتن نمایشنامه کرد. سبک او کُمیک بود و اغلب طنزی انتقادی را به دنبال داشت. این ویژگی‌ها باعث می‌شد که تماشاگر به وجد بیاید. او با صراحت به مسائل و معضلات اجتماعی و سیاسیِ عصر خویش نظیر مذهب، حکومت‌های سرمایه‌داری، سانسور و غیره می‌پرداخت. عنصر اصلیِ داستان‌های برنارد شاو «نیروی زندگی» بود؛ مفهوم واقعیِ زندگی و در مقابل آن ترس از مرگ.
